ஏகம் சத் — உண்மை ஒன்று,
மனிதர் அதை பல பெயரில் அழைக்கின்றார்.
விஷ்ணு, சிவன், சக்தி, சூரியன் —
அனைத்தும் ஒரே ஒளியின் பிம்பங்கள்.

ஸ்வதர்மமே தெய்வம்,
நேர்மையே பூஜை,
உழைப்பே யாகம்.
பிறர் தொழில்தெய்வத்தை நிந்தனை செய்வதே
அபாயத்தின் வாசல்.

எங்கள் மதம், இனம், குலம், கலாச்சாரம் என்று
வேறுபாடு காணும் மனமே வியாதி.
அதைப் ப்ரஹ்லாதன் உணர்ந்தான்,
அதை ஹிரண்யன் மறந்தான்.

உண்மை என்ன?
நீயும் கடவுள், நானும் கடவுள்,
மன்னும் கடவுள், மலையும் கடவுள்,
கடலும் வானமும் ஒளியும் கடவுள்.

பாதைகள் பலவானாலும்,
தொடக்கம் முடிவும் ஒன்றே —
ஒரே சாட்சி, ஒரே ஒளி,
அதுவே பரம்பொருள்.

இந்தப் பாடலின் சாரம் – என் எண்ணம்:

முதல் வசனம்: உண்மை ஒன்றே (ஏகம் சத்), ஆனால் மனிதர்கள் அதை விஷ்ணு, சிவன், சக்தி, சூரியன் என்று பல பெயர்களில் அழைக்கிறார்கள். இவை அனைத்தும் ஒரே ஒளியின் பிம்பங்கள் (வெவ்வேறு reflection).

இரண்டாம் வசனம்: ஆன்மீகம் என்பது வெறும் சடங்குகள் அல்ல, அன்றாட வாழ்க்கையில் அமைகிறது என்கிறது. ஸ்வதர்மம் (தனக்குரிய கடமை), எண்ணம் (தூய எண்ணங்கள்), உழைப்பு (நேர்மையான உழைப்பு) ஆகியவையே உண்மையான தெய்வ வழிபாடு. பிறர் வழிபாட்டு முறைகளைத் தூற்றுவது தவறான வழி.

மூன்றாம் வசனம்: மதம், இனம், குலம் போன்ற வேறுபாடுகளைக் காணும் மனமே ஒரு வியாதி. இதைப் புரிந்தவர் ப்ரஹ்லாதன் (அன்பு, சகிப்புத்தன்மை), மறந்தவர் ஹிரண்யன் (அகங்காரம், பிரிவினை).

நான்காம் வசனம்: உண்மை என்ன? அனைத்தும் கடவுள்தான். நீயும், நானும், மன்னும் (அரசன்), மலையும், கடலும், வானமும், ஒளியும் – எல்லாமே பரம்பொருளின் வெவ்வேறு வடிவங்கள்.

இறுதி வசனம்: இறையை அடைய பாதைகள் பல (வேறுபட்ட மார்க்கங்கள்) இருந்தாலும், தொடக்கம் முடிவு ஒன்றே. அனைத்திற்கும் மூலமான ஒரே சாட்சி, ஒரே ஒளி – அதுவே பரம்பொருள்.

Colour’s vary Ray’s One

Truth is one—
Humans call it by many names.
Vishnu, Shiva, Shakti, Surya—
All are reflections of the same light.
One’s own dharma is divine,
Honesty is worship,
Labor is the sacred offering.
Condemning another’s occupationa or deity
Is the gateway to peril.
Seeing divisions in religion, race, clan, culture—
Such a mind is the true affliction.
Prahlada realized this,
Hiranya forgot it.
What is the truth?
You are God, I am God,
The king is God, the mountain is God,
The sea, the sky, the light—all are God.
Though paths may be many,
The beginning and end are one—
One witness, one light,
That alone is the supreme essence.

Reflections:

This poem echoes the Rig Vedic mantra Ekam sat vipra bahudha vadanti (“Truth is one, the wise call it by many names”), emphasizing non-dualism (advaita) where all forms of divinity—be it Vishnu (the preserver), Shiva (the destroyer), Shakti (the divine feminine energy), or Surya (the sun god)—are manifestations of a singular, ultimate reality. It’s a call for unity beyond superficial differences, warning against the dangers of division and intolerance.

The reference to Prahlada and Hiranyakashipu (from the Bhagavata Purana) is poignant: Prahlada, the devoted son, sees the divine everywhere, even in a pillar, while his father Hiranya represents ego-driven separation and ultimately perishes because of it. The idea of swadharma (one’s own duty) as worship aligns with the Bhagavad Gita’s teachings on selfless action (karma yoga).

In a world often fractured by identities, this reminds us that true spirituality lies in recognizing the interconnectedness of all existence—the “one light” (param porul) that pervades everything. If this is your original creation, it’s profound; if inspired by a source, I’d love to hear more! What prompted you to share it?